نکروز پس از ابدومینوپلاستی

نکروز پس از ابدومینوپلاستی ،نکروز مرگ یک منطقه محدود از بافت گیاهی یا حیوانی در نتیجه بیماری یا آسیب است. نکروز نوعی از مرگ بافتی زودرس است ، در مقابل مرگ طبیعی خود به خودی یا فرسودگی بافت ، که به نکروبیوز معروف است. نکروز بیشتر از آپوپتوز یا مرگ سلولی برنامه ریزی شده متمایز است که توسط سلول ها تنظیم می شود.

نکروز به چه معناست؟

نکروز از ریشه یونانی nekrōsis به معنای “مرگ” است. نکروز را می توان به عنوان یک فرآیند آسیب شناختی مرگ سلولی توصیف کرد که می تواند ناشی از عفونت ، هیپوکسی ، ضربه یا سموم باشد. بر خلاف آپوپتوز ، نکروز کنترل نشده است و مواد شیمیایی زیادی را از سلول در حال مرگ آزاد می کند که به سلول های اطراف آسیب می رساند.

انواع نکروز

بسته به جایی (مانند کدام عضو) و نوع آسیب در بدن ، نکروز الگوی مورفولوژیکی خاصی خواهد داشت. شش الگوی مشخص وجود دارد که قابل شناسایی است و با شناسایی الگو می توان یک علت اساسی را شناسایی کرد.

نکروز انعقادی

نکروز انعقادی به طور کلی به دلیل انفارکتوس (کمبود جریان خون از انسداد ایجاد کننده ایسکمی) رخ می دهد و می تواند در تمام سلولهای بدن به جز مغز رخ دهد. قلب ، کلیه ، غدد فوق کلیوی یا طحال نمونه های خوبی از نکروز انعقادی هستند. سلول هایی که تحت نکروز انعقادی قرار می گیرند می توانند خشک ، سفت و سفید شوند. آنچه جالب است این است که ظاهر ژل مانند در بافتهای مرده ایجاد می شود ، اما ساختار سلول ها حداقل برای چند روز حفظ می شود. با تخریب و دناتوره شدن پروتئین ها ، انعقاد اتفاق می افتد و یک فیلم مات شروع به تشکیل می کند.

نکروز مایع

نکروز مایع می تواند از باکتری ، ویروس ، انگلی یا عفونت های قارچی مرتبط باشد. برخلاف نکروز انعقادی ، همزمان با هضم سلولهای مرده ، نکروز مایع سازنده یک توده مایع چسبناک را تشکیل می دهد. میکروارگانیسم ها می توانند آنزیم ها را آزاد کرده و سلول ها را تخریب کرده و پاسخ ایمنی و التهابی را آغاز کنند. انحلال سلولی و هضم سلول های در حال مرگ ممکن است آنزیم های بیشتری آزاد کند که این امر روند مایع سازی را تسریع می کند.

میکروارگانیسم ها لکوسیت را به محل داخلی نکروزه تحریک می کنند و آنزیم های هیدرولیتیک قدرتمند (مانند لیزوزیم ها) را آزاد می کنند که باعث آسیب محلی و لیز شدن سلول ها می شود و باعث ایجاد فاز مایع می شود. آنزیم های مسئول مایع سازی یا از آنزیم های هیدرولیتیک باکتریایی و یا از آنزیم های هیدرولیتیک لیزوزومی حاصل می شوند.

نکروز موردی

نکروز موردی هنگامی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن و بدن نتوانند محرک های مضر خارجی را با موفقیت از بین ببرند. به عنوان مثال ، سل یک نمونه بارز است که در آن یک واکنش ایمنی نابجای وجود دارد (مانند ماکروفاژهای آلوئولار به درستی پاسخ نمی دهند) به باکتری ها زیرا باکتری ها ماکروفاژها را آلوده کرده اند.

سیستم ایمنی با استفاده از فیبروبلاست ها و گلبول های سفید خون مانند لنفوسیت ها ، نوتروفیل ها ، سلول های NK ، سلول های دندریتیک و ماکروفاژها ، مواد خارجی را مهر و موم می کند. گرانولوم ممکن است با سلولهای فیبروبلاست (که یک لایه محصور کننده ایجاد می کند) ، لکوسیت ها و تشکیل سلولهای غول پیکر لانگانس (همجوشی سلول های اپیتلیوئید) تشکیل شود. ارگانیسم کشته نمی شود بلکه بیشتر در آن موجود است.

گانگرنوز

نکروز گانگرنوز الگوی خاصی از مرگ سلول را نشان نمی دهد اما ترجیحاً در عمل بالینی برای توصیف بیماری استفاده می شود. نکروز گانگرنوز به طور کلی آسیب هایی را که در اندام های انتهایی (به ویژه در قسمت پایین) در موارد ایسکمی شدید وجود دارد ، توصیف می کند. این اندامها از نظر خون رسانی و اکسیژن کمبود دارند و به طور معمول باعث نکروز انعقادی در صفحات مختلف بافت می شوند (به این گانگرن خشک نیز گفته می شود). صدمات شدید یخ زدگی می تواند منجر به خشک شدن گانگرن شود.

اگر عفونت باکتریایی رخ دهد ، نکروز مایع نیز می تواند به دلیل آنزیم های تجزیه کننده و درگیری لکوسیت ها رخ دهد. وقتی نکروز مایع وجود دارد ، اصطلاح گانگرن “مرطوب” استفاده می شود.

نکروز چربی

نکروز چربی نوعی الگوی نکروز را نشان نمی دهد بلکه در عوض برای توصیف تخریب چربی ناشی از لیپازهای پانکراس که در بافتهای اطراف آزاد شده استفاده می شود. خود پانکراس همراه با حفره صفاقی در معرض خطر است. پانکراتیت حاد باعث نشت آنزیم های لوزالمعده از سلول های آسیین می شود. هنگامی که آنزیم ها با سلول های چربی تماس پیدا می کنند ، غشای پلاسمایی آنها مایع شده و باعث آزاد شدن چربی ها / تری گلیسیریدها می شود.

اسیدهای چرب طی فرایندی به نام صابون سازی با کلسیم ترکیب می شوند. نمکی نامحلول ایجاد می شود و ظاهر یک منطقه سفید گچی را می دهد. عفونت ها ، ویروس ها ، تروما ، ایسکمی و سموم می توانند مسئول آسیب دیدن لوزالمعده و آزاد سازی آنزیم های آن باشند. بافت های پستان همچنین می توانند نکروز چربی داشته باشند که در اثر ضربه ایجاد می شود.

فیبرینوئید

نکروز فیبرینوئید با آسیب عروقی (که عمدتا به دلیل خود ایمنی ، رسوب کمپلکس ایمنی ، عفونت ایجاد می شود) و ترشح پروتئین های پلاسما (مانند فیبرین) همراه است. این الگو به طور معمول به دلیل حساسیت زیاد نوع ۳ رخ می دهد ، جایی که یک مجموعه ایمنی بین آنتی ژن (Ag) با آنتی بادی (Ab) تشکیل می شود. کمپلکس Ag-Ab ممکن است در دیواره های عروقی رسوب کرده و باعث التهاب ، فعال شدن مکمل شده و سلولهای فاگوسیتیک استخدام شوند ، که می تواند اکسیدان و سایر آنزیم ها را آزاد کند و باعث آسیب بیشتر و التهاب شود.

فیبرین ، یک پروتئین غیر کروی که در لخته شدن خون نقش دارد ، از عروق خارج می شود. نتایج ظاهری بی شکل ایجاد می کند که در یک لکه H&E به رنگ صورتی روشن است. آسیب شناسان این ظاهر را “fribinoid” می نامند.

علت نکروز پس از ابدومینوپلاستی

ابدومینوپلاستی یک نوع عمل جراحی برای بهبود ظاهر شکم با از بین بردن پوست اضافی است. در حین عمل جراحی ابدومینوپلاستی ، جراح پلاستیک با بخیه ، عضلات شکم شل شده را تقویت کرده ، فتق ناف را اصلاح کرده و چین های پوستی را که در قسمت تحتانی شکم وجود دارد بر می دارد. این نوع روش معمولا برای افرادی که چه بعد از جراحی چاقی و چه در نتیجه یک برنامه کاهش وزن دیگر ، وزن زیادی از دست داده اند ، توصیه می شود ، اما همچنین برای بیمارانی که چندین بارداری داشته اند یا تحت تأثیر نوسانات وزن قرار گرفته اند ، گزینه خوبی است.

جراحی ابدومینوپلاستی روشی است که برای بهبود ظاهر شکم از آن استفاده می شود، درصورتی که پوست خاصیت ارتجاعی خود را از دست داده و افتادگی قابل توجهی دارد. این نیز تفاوت اصلی بین تقویت شکم با لیپوساکشن در مقابل جراحی ابدومینوپلاستی است. لیپوساکشن فقط به لایه چربی موجود در زیر پوست در ناحیه شکم اشاره می کند در حالی که جراحی ابدومینوپلاستی پوست اضافی شلی را از بین می برد.

جراحی شکم در مقایسه با لیپوساکشن شکم یک روش پیچیده تر و تهاجمی است. این روش همیشه باید توسط یک جراح پلاستیک دارای مجوز و باتجربه در بیمارستان یا مرکز پزشکی معتبر انجام شود. هنگامی که به دنبال یک پروتکل جراحی دقیق و با رعایت تمام اقدامات ایمنی انجام می شود ، ابدومینوپلاستی اغلب نتایج چشمگیری را به همراه دارد و با عوارض بالقوه کمی همراه است. با این حال ، بیش از مهارت های جراح پلاستیک یا جراحی چاقی ، رفتار بیمار پس از عمل می تواند از نظر اجتناب از عوارضی که ممکن است پس از فرو رفتن شکم رخ دهد ، تفاوت ایجاد کند.

برای جلوگیری از عوارض بعد از جراحی هایی مانند لیپوساکشن پزشک به شما توصیه می کند که برای چند ماه از گن بعد عمل جراحی استفاده کنید.

عوارضی که می تواند با جراحی ابدومینوپلاستی در خانم ها و آقایان(گن مردانه) همراه باشد در همه جراحی ها از جمله ایجاد لخته خون ، خونریزی بیش از حد ، سرما ، هماتوم ، عفونت و عوارض مربوط به استفاده از بیهوشی عمومی مشترک است. جدا از این موارد ، خطر نکروز پوستی پس از جراحی ابدومینوپلاستی نیز وجود دارد.

نکروز پوست می تواند در مرحله بهبودی رخ دهد و یک عارضه نادر است. اگر این اتفاق بیفتد ، گاهی اوقات ممکن است یک روش جراحی دیگر توصیه شود. با این حال ، در اکثریت قریب به اتفاق موارد ، نکروز پوستی که اتفاق می افتد اندازه کمی دارد و با بیهوشی موضعی با بیمار قابل درمان است.

نوع دیگری از نکروز که می تواند بعد از عمل جراحی شکم جمع شود ، نکروز ناف است. این عارضه شدیدتری است و ممکن است برای بازسازی ناف مداخلات جراحی اضافی لازم باشد.

اگر بیمار متعهد به رعایت موارد جراح پلاستیک ، به ویژه موارد مربوط به سیگار کشیدن و مراقبت های بعد از عمل باشد ، می تواند خطر نکروز پوست را به حداقل برساند. از مصرف سیگار حداقل سه تا شش هفته قبل از انجام عمل و به همان مدت زمان بعد از مداخله اجتناب می شود. این نشانه مهم است زیرا سیگار کشیدن می تواند روند بهبودی را مختل کند و باعث نکروز پوست شود. در فروشگاه هامون مدیکال با انواع گن های بعد از جراحی آشنا شوید.